Gisteren zijn we na ons bezoek in Oradour-sur-Glane doorgereisd naar het noordoosten. We zijn aangekomen in Prémery, een dorp gelegen in de Bourgogne.
Via de app van Campercontact is ons oog gevallen op “Camping Municipal Les Pres de La Ville”. Een mond vol, maar als we later de rekening zien valt m’n mond ook open van verbazing. Het is een heerlijk rustige camping. Grote plaatsen, inclusief stroom, warme douches in een superschoon onderhouden sanitairgebouw bij een mooi meer voor de prijs van 13 euro per nacht! Voor de goedwerkende wifi betalen we 4 euro voor 3 dagen en de toeristenbelasting is 22 eurocent per persoon per dag. De tijd is hier serieus stil blijven staan.
Omdat het weer ook nog eens meezit zijn we het er snel over eens: de 2 geplande nachten worden er als snel 3. We plakken er nog gauw een extra nachtje bij.
Even lekker niets, even lekker in de zon een boekje lezen of gewoon de binnenkant van onze ogen zien.
Van alle hobby’s die ik heb meegenomen heb ik de afgelopen 2,5 week niet veel gedaan. Geen “tijd” voor gehad. Onze Nederlandse buurvrouw loopt langs. ”Och”, zegt ze, “Ik vermaak me ook wel hoor. Ik vind van alles en dan zoek ik het op, via Google” en ze laat mij een blad en wat zaden van een boom zien. Wij kijken haar verbaasd aan. Google? “Ja”, zegt ze “kijkt maar.” Ze pakt haar gsm maakt een foto van het boomblad, tikt iets in en hup er komt een foto via Google in beeld met een naam eronder van de soort boom. Hé? Dit gaat me te snel. Hoe deed ze dát nou? “Doe dat nog eens?” vraag ik. Ze loopt naar een paar paarse bloemen en wilt er een foto van maken. “Hohoho, wacht even. Als ik het doe, dan leer ik het meteen.” Ik krijg een lesje foto’s maken via Google, moet eerst van alles synchroniseren en toestemming geven, klik van alles aan, maar wat ik ook doe, ik krijg mijn gemaakte foto niet te zien – waar is mijn helpdesk Jason of Mike? Buurvrouw probeert ook nog wat en ja hoor, daar is mijn foto. Ik klik op een icoontje en huppekee “Wilde Cichorei”. Dit is leuk! Buurvrouw is net zo enthousiast als ik. Misschien zelfs nog enthousiaster. “Met beestjes is ook zo leuk,” en ze loopt naar een boom, waar een vervaarlijk uitziend zwart/rood kevertje loopt. We maken weer een foto, even klikken en hup een “Vuurwants”. De normaal enge beestjes vind ik nu alleen maar super interessant We lopen als een stel natuurfreaks over het veld. En dan…… ze krijgt ons plantje op tafel in het oog. Ben wordt nu toch ook wel nieuwsgierig en loopt mee. Buurvrouw maakt een foto van ons plantje. Wij geven aan dat dat niet zal lukken. Het is immers een kunst-plantje. Ze knipt de foto toch en drukt op het icoontje. “Gerbra” zegt Google. Ik kom niet meer bij van het lachen. Hij doet het nog ook.
Google herkent van alles op foto’s en heeft overal een antwoord op. Zo herkent hij het merk van onze campingstoelen op een gemaakte foto bij “Ons Motje” en weet hij een naam van het restaurant op een overzichtsfoto van een door ons bezocht dorp te vermelden.
Ongelooflijk wat je er allemaal mee kan. Niets blijft meer verborgen voor Google, wat eigenlijk ook wel een beetje verontrustend is.
Ik klik op een foto die ik heb gemaakt in Oradour-sur-Glane. Het dorp wat verwoest is tijdens de tweede wereldoorlog. Gelukkig is Google maar een machine en is er geen stukje persoonlijkheid bij betrokken, want zonder het hoeft na te “denken” krijg ik als antwoord: “gevelrenovatie” met daarbij geadviseerd de naam van een bouwbedrijf……
Ik denk aan hoe alle techniek inmiddels ons leven beheerst en hoe ik daar ook in meega. We kunnen bijna niet meer zonder gsm, internet en computers. Reserveringen gaan tegenwoordig bijna alleen maar online en zelfs op de camping. Hier (nog) niet. We krijgen een briefje van 2 bij 2, waarop in zwarte cijfers het bedrag geschreven staat wat we de camping schuldig zijn. Heerlijk. Lekker simpel en lekker traag, maar gelukkig wél met goed internet, want ik moet wel eens wat aan m’n blog en foto’s doen. Het kan niet altijd vakantie zijn!
