Na een heerlijk ontbijt trekken we verder. We rijden richting de Champagnestreek in Frankrijk. We hebben een mooie camperplaats gevonden via Campercontact en willen daar de komende nacht verblijven. Tenminste we hopen dat het een mooie plek is. Het is steeds maar weer afwachten waar je terecht komt. De vele reviews kunnen ons wel doen denken dat zo’n plek goed is of niet, maar dat moet je uiteindelijk zelf maar ervaren. Deze camperplaats is niet alleen rustig – gaat nog leuk worden – en mooi gelegen, maar ook nog eens gratis en dat laatste woord klinkt ons heel lekker in de oren. Dus de coördinaten ingetoetst en ons TomTommetje zegt weer precies waar we naartoe moeten rijden.
Het is een afstand van ongeveer 180 km en omdat we niet via de tolwegen willen rijden, krijgen we de meest leuke, maar ook soms meest slechte weggetjes. Dat houdt ook wel weer in dat we er met “Ons Motje” iets meer geduld voor op moeten brengen.
Na ongeveer 4 uurtjes rijden denken we het betreffende dorp in het zicht te hebben. Onze Tommie dirigeert ons exact door de nauwe straatjes en ineens staan we net buiten het centrum van Mareuil-le-Port in een prachtig park, met een riviertje, alwaar enkele camperplaatsen zijn, voorzien van stroom-en waterpalen. Enkele mede-camperaars staan er al. Nou, de “reviewers” hebben niets teveel gezegd. Wat een prachtplekken! In een mum van tijd heeft Ben ook “Ons Motje” op één van de plaatsen geparkeerd, aan de stroom gelegd en de stoelen uitgeklapt op de speciaal ernaast gelegen plateaus. De zon schijnt, de omgeving is groen en er heerst rust. Heerlijk. We pakken allebei wat te drinken en laten ons zakken in onze stoel. Aaaaahhhhhh, alles klopt, maar dan ……een hoop geknetter. Twee crossende en plaatselijke jongeren komen aangescheurd en voegen zich samen bij andere jeugdigen in een nabijgelegen houten hok. Kennelijk is daar de ontmoetingsplaats gevestigd. En even later scheuren ze nog een keer langs om nog net niet met een wheelie voor mijn ogen de blits te maken. Ik probeer maar zo min mogelijk hun kant op te kijken in de hoop dat ze dit deel van het park verlaten. En dat doen ze, waarna de rust weer terugkeert. Mooi, denk ik. Maar dat ik net iets te vroeg. Ik hoor vanuit mijn rechterkant een zwaar opzwellend geluid, waarnaar…… ja hoor. Het spoor waaraan het park ligt blijkt nog steeds gebruikt te worden. Een passagierstrein met forenzen sjeest voorbij. Maar zo erg als het leek is het niet. Het ziet er erger uit dan het is. Tegenwoordig worden ze geruislozer gemaakt en voordat ik er erg in hebt is de trein weer uit beeld. Oh, laat ze maar komen, zo lust ik er nog wel een paar…… Ik ben gehoord. Nog geen half uur later. Vanuit mijn linkeroor. Een veel harder geluid. Nu geen passagierstrein. Het spoor wordt wel héél erg veel gebruikt, want er passeert nu een goederenwagon en die is níet zo geruisloos. We houden de tijd in de gaten en constateren dat ongeveer ieder uur er wel eentje langskomt. We nemen toch het besluit de nacht hier door te brengen. Af en toe moet je maar eens concessies doen. Welterusten!
