“In de groene kliko” staat er met hanenpoten op het kaartje geschreven, dat op de mat ligt wanneer ik thuiskom.
Groene kliko? Dat gaan ze toch niet menen hé?
Ik loop met het kaartje in mijn hand weer naar buiten en….
Nee hé, het is weer eens zover.
In onze – bijna overvolle, stinkende - GFT-container, ligt een doos mij aan te staren, met daarop notabene de tekst “123schoon.nl”.
Schoon? Schoon? Nou, die bak is helemaal niet schoon!
Dat ding zit vol rottend tuinafval en resten van etenswaren en aardappelschillen.
Het is nog een geluk dat het geen 35 graden is en dat de maden er nog niet uitkruipen.
En dan gooit zo’n sukkel mijn pakketje daarin. Die is lijp zeg.
En écht waar. Héél even de deur uit geweest voor een afspraak en in die tijd kwakken ze gewoon die doos in onze groene stinkbak.
Niks, niet, geen enkel berichtje via mail, app of sms gehad van “we zijn er tussen zo en zo laat”, Maar een kaartje in de brievenbus met: Waar is mijn pakket? Nou, in je groene kliko. Logische plek toch?
Ik kan je vertellen, dat die “bezorger” geluk heeft gehad. En dat hij tijdens het droppen van ZIJN doos, niet DEZE doos een paar tellen eerder tegengekomen is.
Voor hetzelfde geld is de inhoud van dat pakket naar z’n grootje.
In dit geval , hadden de schoonmaakdoekjes die erin zaten meteen hun werk kunnen doen.
Tegenwoordig maken onze bezorgers zichzelf er steeds makkelijker vanaf.
Op de meest vreemde plekken zijn we onze pakketjes al tegengekomen. En als een soort paashaas hebben onze bezorgers ons iedere keer weer verrast. Achter de plantenbak, IN de plantenbak, tussen de containers, voor de deur bij de buren, gewoon voor ónze deur in de regen. En er is er zelfs eentje geweest die onze garage binnengestapt was en onze bestelling daar maar eens had neergelegd. Hoe brutaal kun je zijn.
En wachten kunnen ze ook niet. Ze bellen aan – als ze dat tenminste doen – en als ik bij de deur ben, zie ik alleen nog maar de kentekenplaat en een hoop uitlaatgassen.
Zo maakten wij mee, dat er een doos schoolboeken werd afgeleverd bij onze buren, terwijl die mensen een paar weken met vakantie waren. Wij hebben die boeken toen maar in huis genomen. Niet omdat we bang waren dat het anders gejat zou worden – het ging per slot van rekening om SCHOOLboeken, maar meer omdat die anders door het vocht en de regen 2x zo dik zouden worden.
Eén ding weet ik wel. Om te winkelen hoef ik eigenlijk voortaan niet meer de stad in te gaan.
Ik rij gewoon achter zo’n bezorger aan en kijk waar hij op z’n route iets achterlaat.
Hoeft Ben zich ook niet meer zorgen te maken om onze bankrekening, wanneer ik zeg: “Nou schat, het is weer tijd om te shoppen.”
Het enige waar hij zich dan druk over hoeft te maken is: “Waar heb je zin in vandaag? DHL of PostNL?”
Hoe moeilijk kan het zijn.
