De dag van…...
Wie nog nooit bij de Vierdaagse van Nijmegen is geweest weet waarschijnlijk niet waar ik het over heb. Ik kan mij inmiddels scharen onder de kenners.
Tenminste dat vind ikzelf na 3 dagen deze Vierdaagse. Ja, 3 dagen, want voor het eerst in 104 jaar werd er 1 dag afgelast. Het Hollandse weer gooide weer eens roet in het eten. En net op het moment dat er code oranje werd afgegeven omdat het kwik richting de 40 graden ging, zou het startschot klinken in Nijmegen. Niet dus.
Het kwik ging omhoog, het risico op gezondheidsproblemen tijdens de wandeling zou groot zijn, dus de hoge heren besloten dag 1 af te gelasten. Dan maar die dag doorkomen in de binnenstad van Nijmegen bij een potje bier met een menigte feestvierende mensen……mét het stijgende kwik en een graadje of 40. Blijkbaar zou dát geen risico zijn voor de gezondheid.
Ach, we hadden ergere dagen gehad.
Een potje bier, was ook écht een potje bier: klein plastic bekertje à 25 cl voor 4,50 euro incl. 0,50 statiegeld, zei men…… Die je na afloop overigens niet terugkreeg, want het teruggeven van dat statiegeld? Daar deden ze niet aan….
De Jumbo wel. En die deden wat ze zeiden. Het gevolg: een lange rij bij hun kassa.
Maar, o ja, dé dag van. Tijdens de Vierdaagse hebben ze iedere dag, dé dag van.
Woensdag was dé dag van Wijchen.
Die hadden wij ook. Alhoewel ik na het afgaan van de wekker alweer spijt had. Het was in ieder geval niet MIJN dag. Sowieso niet om 07.00 uur.
Wakker worden op Camperplaats “Ons Plekske”. Koppie koffie, yoghurtje, fietsen op de auto, naar Wijchen in een achterafstraatje parkeren, fietsje eraf en hop, ergens bij een leeg stukje gras Kamp Van der Lee opzetten. In die volgorde en met die snelheid ging het ook.
Bij het neerzetten van onze stoeltjes voelde het overigens alsof ik bij het zwembad in Turkije zat en daar handdoekjes aan het leggen was.
Achteraf gezien zaten we perfect. Een DJ links, rechts een wc en voor ons een buurtcomité, die voor ons entertainment zorgde. Daarvan liep dé regelmiep van het buurtcomité, die hoogstwaarschijnlijk ooit is óf zal worden gediagnosticeerd voor ADHD - met een voorliefde voor witte wijn - de hele dag met in haar ene hand een schaal met komkommers, snoep, zoutjes en wat nog meer voor de wandelaars. En in haar andere hand……juist, een glas met witte wijn.
Tot….een wandelaarster ff moest zitten en door regelmiep werd geholpen. Of Ben even haar …. nee niet de wijn, maar haar schaal over wilde nemen? En ja hoor, hij óók ging uitdelen.
Dat was leuk. En heel bizar, ook ik werd besmet met dat weggeef-virus. De wandelaars waren blij met de traktatie en even voelde het alsof ik traktaties aan het uitdelen was aan groep 2. Dat wilde ik ook morgen!
De dag was in één woord geweldig! Wat een mensen, wat een gezelligheid en wat een eenheid. Het was een combinatie van carnaval, een (weliswaar winnende) voetbalwedstrijd, de Elfstedentocht en toen ik beviel. Jaja, zelfs dat laatste vind ik achteraf nog leuk.
Het geheugenkaartje van mijn fotocamera was volgeschoten en voor mij altijd weer een reden te meer om naar “Ons Motje” terug te keren.
Dag 2 was dé dag van Groesbeek. Eigenlijk was het niet dé dag van Groesbeek, want het regende, het was eigenlijk somber en triest.
Maar toch wéér vroeg op, ja, ja. Dit keer 06.30 uur, want Ben vond het nog net niet vroeg genoeg. Wat ik ervan vond was niet zo belangrijk, maar ach ik stemde er maar mee in.
En terwijl we zelfs niet meer door een cordon aan afzettingen mochten, ik de fietssleutels even had weggemaakt, m’n geduld kwijtraakte en ik gewoon een ochtendhumeur had, was het uiteindelijk wéér onwijs gezellig. Dit keer bovendien met een bevriend stel.
En wéér een mooie plek. Voor ons d’n DJ en een snackbar en achter ons zelfs een aardige buurman die uit zichzelf z’n toilet ter beschikking stelde. Om emotioneel van te worden, toch?
En dit keer ook voorzien van vele zakken drop. Drop om uit te delen. Uit te delen aan de wandelaars…… Alles ging helemaal op en Ben baalde.
En hoe bijzonder om voor een tweede keer soms dezelfde mensen te zien, maar ook mensen te missen. Zouden “ze” het hebben gehaald of zijn ze gesneuveld?
Na twee uur moesten we helaas onze toevlucht zoeken onder de grote parasols van onze overbuurman en zagen we hoe eerst andere mensen onze achtergelaten stoeltjes bezetten en later na een hoosbui, grote plassen de zittingen van diezelfde stoeltjes vulden.
De stoeltjes droogden in de nacht en waren weer klaar voor……
Dag 3, dé dag van Cuijk. Vandaag is de laatste dag en we gaan positie innemen bij de pontonbrug over de Maas in Cuijk. Ondanks dat het dorp nog ontwaakt passeren we de eerste lopers.
Op de Maaskade klinkt de muziek en doet een andere DJ dan gisteren, z’n stinkende best om de boel aan elkaar te lullen met de geur van de braadworsten die zijn buurman aan het grillen is. Pffff, ik moet er niet aan denken, na mijn bakkie yoghurt die ik net nog rond 07.30 uur van Ben heb gekregen. Ik mocht uitslapen.
Dat geldt overigens ook voor bier. En terwijl ik dit denk, zie ik dat onze buurvrouwen het schuimende bier aan de passerende wandelaars aan het uitdelen is, waar gretig gebruik van gemaakt wordt. Regelmatig komt het voor dat een enkele militair uit een colonne stapt om snel een pilsje aan te pakken, waarna zijn maten al jaloers kijkend een paar kreten uitstoten. Het is nog geen 12.00 uur.
En voor een derde keer deze week, zien we Boer Jan. Inmiddels “onze” Boer Jan. Hij ziet ook ons en een gesprek en foto mag dit keer niet ontbreken. Misschien tot volgend jaar weer, Jan.
In de tussentijd zijn aan de andere kant van de Maas, in het Limburgse boeren een ludieke actie aan het houden. En terwijl de bemiddelaar nog aan het bemiddelen is in Middelaar gaat het feestje in Cuijk rustig verder. Ver weg van de boeren. Aan de andere kant van de Maas.
Zodra het 15.00 uur is begint de genie weer aan het ontkoppelen van de pontonbrug. Er kunnen geen lopers meer over en voor hen die nog komen, houdt hier de Vierdaagse 2022 op.
Voor ons ook.
Terug naar “Ons Motje”.
Om onze benen ook te laten rusten.
En morgen gezond weer op te staan..
Maar niet om 07.00 uur.
Zeker te weten!
