Het jarig zijn wordt voor mij naarmate ik ouder word steeds minder een feestfestijn.
Gisteren nog, ja ja, 54 jaren oud. Het lijkt wel of ik bijvoorbeeld steeds korter word. Zeker als ik naast één van de jongens sta. Maar het vervelendste is, dat mijn vel steeds ruimer begint te zitten. Valt dat jullie, soortgenoten, nou ook op?
Het gaat aan alle kanten hangen, zakken, bubbelen en ja hoor, ik krijg overeind staande huidplooien als ik aan de bovenkant van mijn handen trek. Ik weet nog goed, dat mijn oma dat vroeger ook had wanneer ik ermee mocht spelen. En dat lijkt alweer 200 jaar geleden.
54 jaar. Van de week zwaaide ik wat vrienden uit en néé!!! In één van mijn ooghoeken zag ik het drama zich voltrekken. Waar ik gelukkig nog geen last van had gehad en waar ik nog zo trots op was, dát moment was dan nu toch aangebroken. Ik had zwabberende kipfileetjes aan mijn bovenarmen hangen!!! Bééééh!!! Sinds dat moment zie ik iedere dag voor de spiegel alleen nog maar dat vel hangen en schudden en vraag ik me af of ze dit nu bedoelen met het aftakelingsproces. Ik kan niet anders en moet aan de slag.
Alwéér aan de slag, want nadat mijn weegschaal zag dat ik ruim boven de 100 kilo zat - blijft tussen ons - kon ik wel even door de grond zakken. Nee, nee, nee, figuurlijk, figuurlijk!!!
En weeg ik, heel trots, op dit moment net onder de 84 kilo. Door “gewoon” goed te kijken wat ik eet en drink.
Nu alleen die kipfileetjes nog.....
De buren fietsen voorbij. Ze zwaaien. Ik pak met m’n ene hand de onderkant van m’n bovenarm en met m’n andere hand zwaai ik terug……..
Gisteren was ik jarig en anders dan normaal gingen we niet uit eten. Het was mooi weer en ik wilde lekker thuisblijven. Zelf een stapel huis-tuin-en-keuken-pannenkoeken bakken. Gezellig met mijn mannen in de tuin.
En oh, kadootjes-tijd. 54 jaar en het blijft spannend.
Fijn. Van Mike een Desktop Switch zodat ik altijd goede internet heb op mijn laptop. Perfect!
Roei-handschoenen van Ben. Mooi, dan krijg ik geen blaren meer.
En dan komt Jason. Ik maak het pakje open en er rollen allemaal gekleurde rubberen slangen uit. Wat moet ik dáár nou mee? Iets zelf in elkaar zetten? Moet ik ergens op blazen of zo? Kennelijk zie ik er een beetje schaapachtig uit, want ik hoor Jason zeggen, “Lees de beschrijving nou maar.”
Ik kijk nog eens goed en dan schiet ik in de lach.
Het is een schot in de roos. Het is een weerstandsbanden-kit om een workout mee te doen. O ja, inclusief voorbeelden, wel zo handig. Zeker voor mij.
M’n zorgen zijn even voorbij en ik zie de toekomst weer wat rooskleuriger in.
Het is nu alleen nog een kwestie van discipline en ervoor gaan.
Binnenkort zien jullie mij weer zwaaien. Niet zwaaien met wiebelende kipfileetjes. Nee. Maar zwaaien met flinke en stevige biefstukken.
