Ik heb weer eens tijd gevonden voor een blog. Haha, tijd gevonden. Dat moet ik zeggen met mijn plenty vrije tijd.
Toen ik nog volop mijn 28 uur bij “dé baas” werkte, mijn huishouden runde, de boodschappen deed en buiten mijn hobby’s en verplichtingen ook nog eens mijn 3 mannen het naar de zin moest maken, hield ik nog tijd over.
En nu? Ik kom tijd te kort.
Nu moet ik zeggen, dat ik ook niet altijd even gestructureerd bezig ben, terwijl dat met mijn “aandoening” eigenlijk wel zo handig zou zijn.
Zo kan het weleens voorkomen, dat ik begin met het uitruimen van de vaatwasser en ik via de luiken op zolder eindig in de garage waar ik vervolgens de kussens van de tuinstoelen wil opbergen, maar dan wel eerst het voorraadje klushout moet wegwerken om daar dan ruimte voor te maken. Kan je het nog volgen?
Ik wel, Ben niet.
In ieder geval staat het hele huis op z’n kop.
En dan begint Ben al te zuchten, terwijl ik maar blijf zeggen dat ik hem écht niet nodig heb. En dat ik zelf wel op een trappetje kan staan en sjouwen. Maar hij denkt alleen maar aan die ene keer dat ik er weleens vanaf geflikkerd ben en is hij sinds dat moment het vertrouwen in mij verloren.
Of dat nou een teken van “houden van” is of “straks kan ik die zooi weer opruimen” weet ik nog niet.
In ieder geval, ben ik blijven steken in de garage en liggen de tuinkussens nog steeds op de plek waar we ze na de zomer hebben neergelegd.
Ik pak het “to-do-lijstje” en zet er “tuinkussens” bij en moet tegelijkertijd aan “Ons Motje” denken, die geschorst is en voor een paar maanden lekker in de stalling staat bij te komen.
“Zo hebben wij ook een paar maanden rust en tijd voor andere dingen”, hoor ik Ben nog zeggen.
Hij heeft nog geen weet van mijn to-do-lijstje……..
Over een paar minuten wel, vrees ik…..
Maar er breekt gelukkig nog hoop en glorie aan voor onze Ben. Onze Ben gaat namelijk per 1 januari a.s. met pensioen. Net 61 jaar. Altijd in de buitendienst en onregelmatig gewerkt. En nu besloten te stoppen. Voor mij de beste keus ooit. En door vrije dagen al eerder met verlof. Hoe heerlijk kan het oud-worden soms zijn.
Na altijd gewerkt te hebben, breken dan eindelijk de dagen aan dat hij niets meer moet, hij elke dag mag uitslapen, geen enkele feestdag of weekend meer moet werken en baas is over zijn eigen agenda.
En dat elke dag weer, zoals ik hem al maanden hoor zeggen.
Voor hem geen zwarte gaten, gemis of verveling, waar hij eenieder over hoort praten. Geen verlies van sociale contacten of doelloos achter de geraniums zitten. Niets van dat.
Nee, deze pensionado doet voortaan z’n middagdutje, veegt ons gras blaadjesvrij, kan eindelijk de vakantiefilms monteren, leest het krantje van begin tot eind en de rest van de tijd die hij nog over heeft……. precies, die kan hij mooi gebruiken voor mijn to-do-lijstje.
Zo kan ik mijn lijstje afvinken en blijft hij lekker bezig.
Net zoiets als Yin en Yang, Zwart en Wit of Donker en Licht.
En zoals Ben steeds zegt: “En morgen, weer zo’n dag.” Of bedoelde hij daar nou iets anders mee?
