“Heeft u dit al met uw vrouw besproken?” zegt de man aan de andere kant van de lijn. Wat is dat nou weer voor een vraag, denk ik op dat moment. Toktok, halloóóóó, ik ben niet wilsonbekwaam, hoor.
Het lijkt alsof ik in de aller slechtste film van mijn leven zit. Zojuist is mijn creditcard geblokkeerd!
Geblokkeerd op advies van diezelfde meneer in het oranje. En dat in een tijd van wat vakantie heet. In een tijd waarin ik niet zo hoef op te letten. Nou, beter gezegd, in een tijd dat Ben niet zo goed op MIJ zit op te letten. En dat is nu net wat hij vandaag wel heeft gedaan. Goed voor onze rekening, maar helaas voor mijn uitgaven de komende resterende vakantiedagen.
“Tuurlijk meneer, mijn vrouw zit gewoon naast mij,” hoor ik Ben zeggen. Gelukkig. Ik maak nog deel uit van het gesprek en ik mag ook meedoen. Ja, alleen dan met het gesprek. De man in het oranje kent mij mij nog niet zo goed.. Ondanks deze info blijf ik voor de rest toch een soort van gediskwalificeerd, geblokkeerd en doe dus niet meer mee in het “land van de creditcards”.
Waarschijnlijk zal ik me nou net zo voelen als menig atleet in Japan. Jaren getraind met uitgeven in eigen land. En nu ik hét eindelijk in het echies mag toepassen, blijk ik “besmet” en mag ik niet meer meedoen. Ik voel mij als één van hen en zie ook mijn vreugdevuur langzaam doven.
Inmiddels is een gedeelte van mijn hersenen ook geblokkeerd. Hoe meer ik naar onze afschrijvingen van de creditcard kijk, hoe meer ik vreemde afschrijvingen zie. Gelukkig zit het tussen Ben en mij wel goed wat betreft vertrouwen en hoef ik niet aan de leugendetector om hem te overtuigen van mijn onschuld.
Mijn creditcard is “gehackt”!!
Ben controleerde even de uitgaven wat hij vaker doet. Daarbij zag hij dat er grote bedragen naar Britse bedrijven waren overgemaakt, maar ook met mijn card voor bijna 200 euro toegangskaarten voor Euro Disney waren gekocht. Of ik een verrassing had, vroeg Ben? Verrassing? Ja joh, en wat voor één. Even vanuit Jávea een dagje Disney. Tja, dat zou inderdaad wel een échte verrassing zijn.
“Schat, morgenvroeg moeten we er vroeg uit, want ik heb kaartjes voor Disney en we moeten even 1500 kilometer rijden.”
Oké. Foute boel dus. Bij de afdeling Fraude van de ING bleek het al snel dat het alleen om mijn pas ging. Typisch, dat het nu net alleen de mijne was. Maar goed, ik heb nog meer manieren om geld uit te geven, dus ik ben niet zo snel in paniek.
In ieder geval hoop ik voor degene die naar Euro Disney gaat, dat hij of zij uren lang vast komt te zitten in de Hyperspace Mountain, groen, geel en kotsmisselijk uit de Mad Hatter’s Tea Cups (want dat zou ik ook worden, denk ik) en écht een vieze, zeiknatte stormachtige dag heeft met heftige rukwinden of zoiets.
Kortom; Ik hoop dat je een klotedag heb!
Ben kijkt op de rekening. De vreemde bedragen die eraf zijn gehaald, zijn inmiddels weer teruggestort door de ING. Dat is gelukkig de verzekering van de creditcard. En het onderzoek loopt de komende weken.
Gelukkig wel. Zo lijkt de vakantie wat mij betreft toch weer iets mooier te worden en heb ik weer wat extra’s om uit te geven. Of was dat nou die vrouwenlogica, waar Ben het altijd over had.
