We zitten in een enorme hoosbui. Lang leve Spanje. Daar waren we toch eigenlijk voor “gevlucht”? Heb je al zo’n 1750 km erop zitten, kom je in een Spaanse stortbui terecht. En als de straten ergens niet op voorbereid zijn hier, is het dát wel. De straten lopen vol en de putten lopen leeg ….. maar dan de andere kant op.
Onze ruitenwissers kunnen de stromen water bijna niet aan en het is dan ook aan Ben om zijn snelheid drastisch te verlagen.
Wanneer het net droog is, komen we aan op onze voorlaatste camping en camperplaats gelegen in Benicarló, dat tegen zijn grote broertje Péñiscola aanligt.
We worden verwezen naar een plaats op het campergedeelte en zien dat men daar net hun “wonden” aan het likken zijn, die veroorzaakt zijn door de regenbui. Gelukkig schijnt het zonnetje alweer en droogt het meeste snel. Een enkeling heeft wat schade, doordat de luifels door zijn gaan hangen en een enkele is zelfs afgebroken.
Hebben wij even mazzel. Zijn we niks te vroeg aangekomen. “Ons Motje” staat snel en ons vaste klusje ramen open, stoelen pakken en de camper aan de elektra aansluiten is vlot gedaan. Even een praatje pot met een Belg en een Nederlander en we zijn weer helemaal bijgesproken. Het weer blijft toch altijd een onderwerp van gesprek.
Dat zal ook blijken. Even later valt het ons op dat de lucht die er nog hangt niet alleen erg donkere wolken heeft, maar er ook vreemd uitzien. Een soort die we nog nooit hebben gezien. Ach, wij hebben de bui al gehad en de wind staat toch de andere kant op.
Terwijl ik binnen ben en Ben buiten staat, hoor ik hem zeggen: “Wat een raar geluid, het lijkt wel harde wind, hele harde wind. En terwijl hij dat zegt begin ik voor de zekerheid de dakluiken en ramen al dicht te doen. Het blijkt een goede keuze. Want ineens, vanuit het niets, begint het keihard te hagelen. De wind die we dachten te horen blijkt een flinke hagelbui te zijn. Ben springt naar binnen en we horen meteen keihard slaan op de camper. De inslagen van hagelstenen. Buiten zien we de hagelstenen. Hagelstenen zo groot als tennisballen. We kunnen het niet geloven. We hebben geen tijd gehad om de deur van de garage dicht te doen, de stoelen in te klappen en de satelliet moet ook nog in! De hagelstenen zijn zo groot en het gaat zo hard, dat we bang zijn dat de hagel door de ramen en de dakluiken komen.
En dan ineens na zo’n 30 seconden gaat het hagelen over in harde wind en veel regen. Zoveel dat je niet naar buiten kan kijken.
Tot ineens…… stil.
Het is opgehouden.
We lopen naar buiten en onbegrijpelijk, de zon begint weer te schijnen.
Tegenover en naast ons zie ik gaten in sommige luifels. Mensen hebben ze op het laatste moment nog ingedraaid, maar waren te laat. Ook zie ik gaten in dakluiken, dakramen en deuken in een motorkap.
Wij hadden onze luifel gelukkig nog niet uitgedraaid. Maar ik durf bijna niet naar “Ons Motje” te kijken. Maar we zien niets? We lopen er omheen. Helemaal niets. Ramen heel. Geen deukje. Alles lijkt heel te zijn.
Maar ons dak. Had onze dealer niet gezegd dat ons dak hagelbestendig zou zijn? Onze Nederlandse buurman heeft een trap bij zich, zodat Ben op het dak kan kijken. De dealer heeft de waarheid gesproken. Het dak mankeert niets. Net zoals de zonnepanelen, de schotel en de airco.
Wat hebben wij een mazzel gehad, maar wat zijn dit een paar angstige seconden geweest.
Natuurgeweld. Je doet er niets tegen.
