En dan barst het los. Ben hangt met heel z’n gewicht aan de luifel met een poging deze naar beneden te houden. Dat dit lukt doordat we stormbanden hebben óf omdat Ben de afgelopen 4 weken zijn bourgondische inslag heeft getoond weet ik niet. Hier in Wijchen is de lucht grauw, het waait stevig en de druppels maken in de tussentijd plaats voor hagelstenen. Ik zie één van onze buurvrouwen iets oprapen van de grond en krijg meteen al visioenen van hagelstenen zo groot als golfballen op “Ons Motje”.
Ze hebben ons bij de aankoop wel verzekerd van een hagelsteenvrij dak, maar op dit moment heb ik er nog weinig vertrouwen in en zie ik “Ons Motje” straks met zulke deuken terug, alsof hij last van acne heeft.
Ik ren naar binnen, doe de luiken en ramen dicht en heb de van buiten meegenomen mobieltjes meteen een veiliger plek gegeven.
Het rommelt buiten en het gaat te keer. O ja, Ben. Die hangt er nog.
Ik doe de deur open en zie hoe hij nog steeds, ondanks de stormbanden, de luifel stevig vast moet houden. Ons fijne terras is volledig ondergelopen en het is één groot moeras.
Intussen zien we hoe de hele familie van onze bejaarde buren naast ons, trachten onder hun luifeltje te schuilen. Om een idee te geven: Men heeft het kleinste caravannetje wat er bestaat, waarvan je het dak open kan duwen zodat je erin kan staan. Het luifeltje is dan ook niet groter dan 2,50 m bij 1,50 m. Wel een echte Thule overigens, dus goede kwaliteit.
Men had net alles klaar staan om aan tafel te gaan. Opa heeft z’n schortje aan en staat met z’n lepel boven de pan, die nog op een brandertje staat en ziet z’n gezellig samenzijn letterlijk in het water vallen. De rest schuilt als één familie, met 6 volwassenen en 4 kinderen onder dat ene, kleine luifeltje…..
En Ben. mijn tarzan hangt daar nog steeds. Aan ónze luifel. Als ik vraag of ik wat kan doen, kijkt hij mij op een manier aan, waaruit ik kan opmaken dat het niet meer hoeft. Niet meer hoeft? In één klap voel ik me afgedaan als een nietsnut. Oké, oké, dat ik nu na ruim 2 jaar nog steeds wat moeite heb om die luifelstokken eruit en erin te doen en dat ik dat wat lastig vind, wil niet zeggen dat ik een beetje hopeloos ben met kamperen. Als Ben dat nou was, dat is iets heel anders. O, daar kan ik nog wel wat over vertellen. Die heeft nog ooit eens op een blauwe maandag gekampeerd en dat ging ook niet zoals het eigenlijk moest. Iets met een héél groot grondzeil toch, Ben?
Maar goed, ik was niet nodig. Heel even dan. Het bleef regenen, waaien en de lucht bleef donker. O ja, en Bennie’s buienradar gaf nóg een buitje aan.
Met van Ben de vraag “zullen we hem toch maar indraaien?” was ik het snel eens. Dus nu hing ík als zijn Jane heel even aan de luifel. (Viel best tegen…..) En Ben koppelde alles af. Wel liepen onze glazen vol terwijl de luifel ingedraaid werd, waardoor de wijn ietsje aangelengd werd. Maar gelukkig had Ben nog wel wat staan in zijn Gall & Gall.
Zeiknat stonden we in de ijskoude camper die op dat moment net door de airco “verwarmd”
werd, ons af te drogen.
Maar van alles kan je een probleem maken en dat ga ik nu dus ook niet doen. We hebben ons afgedroogd, het glas is weer goed gevuld, de shoarma staat te bakken op onze buitenkeuken en het zonnetje schijnt weer.
De hele familie naast ons heeft in de droge buitenlucht kunnen eten en de natuur heeft zich weer hersteld.
Wedden dat dat ook geldt voor Tarzan en Jane?
