Heen en terug. We staan op hét keerpunt in Dokkum. De elfde en meteen laatste stad van de Elfstedentocht die de schaatsers aandoen, voordat ze weer naar Leeuwarden gaan.
Wij niet. Wij hebben ons doel bereikt. Ons doel om de elf steden te bezoeken met “Ons Motje” en de fiets. En dat is ons wel aardig gelukt dachten wij zelf. Mede door het onwijs mooie weer, want als dat niet het geval was geweest, weet ik niet of wij de gehele route hadden afgemaakt.
Nadat we de afgelopen 3 dagen ook nog eens de 9e plaats Harns (Harlingen) en de 10e plaats Frjentsjer (Franeker) hebben leren kennen, weten we één ding zeker: de Nespresso-cups zijn in Friesland alleen via het internet verkrijgbaar, koopzondagen zijn nog niet zoveel geïntroduceerd - in ieder geval niet in Harlingen en Franeker - en die taal ….. daar is écht geen touw aan vast te knopen. Ik voel me werkelijk waar soms een buitenlander in eigen land en nodigt deze provincie mij niet echt uit om mij hier te vestigen.
Maar ach, Friesland. De mooiste en gezelligste stad vond ik toch wel Sneek. Sneek de stad van de vele terrasjes en winkels. De meest ideale situatie voor Ben en mij. Hij op het terras en precies, ik door alle winkels. Tasjes droppen bíj Ben, biertje bestellen vóór Ben en de rekening betalen mét Ben…. zijn portemonnee.
Na Sneek werd alles anders. De camperplaatsen waren allemaal prima. Maar minder stenen, dus meer natuur en nog meer kwakende kikkers. Mijn god, het blijkt dat dit het seizoen is van die hitsige, lokkende blaaskaken. En ze kwaken erg hard en met erg veel soortgenoten. En dat gaat 24/7 door. Daar kunnen onze mannetjes weleens een puntje aan zuigen. 24/7, poeh!
Ik heb ooit weleens ergens gelezen dat gras o.a. bestond om de enorme saaie leegte van Friesland mee op te vullen bij gebrek aan inspiratie. Ik kan me daar sinds een kleine 3 weken helemaal in vinden. En kennelijk is er hier dus zeer weinig inspiratie, want waar je ook kijkt, gras, gras en nog eens gras. Gras, zover je kijken kon! En alles werd gemaaid of omgegooid om het te veranderen in grote balen hooi.
Friesland en zijn dorpjes en stadjes had ook wel mooie en kneuterige plekjes. Oh, zeker. De mooie boerderijtjes, de monumentale pandjes de mooie vaarten met zeilbootjes en sloepen. De aangelegde fietspaden, kerkjes, ja zelfs de begraafplaatsen zijn fotogeniek.
We zijn er dus. Elfstedenstad nummer 11, Dokkum. De allerlaatste stad met het keerpunt verder naar Leeuwarden, alwaar op de Bonkevaart wordt gefinisht.
We hebben hem gehaald en ik vind dat we met het behalen van Dokkum wel recht hebben op het kruisje. Maar geen juichende en uitgelaten mensen of bewonderaars voor ons. Mensen die blij zijn ons te zien. En uiteraard is ook dat kruisje ons niet gegund en is het enige kruisje dat ik krijg de kruisjes in de vuile onderbroeken van de afgelopen week.
De euforie is in één klap weg en is de enige die nog wel rustig op mij wacht de wasmachine op de camperplaats.
