Ja, ik ben een heel klein beetje er ook wel zo eentje. Zo eentje die soms een klein beetje emotioneel kan worden van oude foto’s. Nee, ik ga er niet boven zitten janken of kwijlen, maar ik denk dan wel van “oh, weet je nog?” of “het gaat toch wel snel hé?”. Ja, zo’n moeder ben ik.
Vandaag moest ik voor iemand anders foto’s uitzoeken van de jongens. Eentje van vroeger én eentje van nu. Ik had dat verzoek al weken geleden gekregen, maar ja, op de allerlaatste dag denk ik daar natuurlijk weer aan. Dus ik spit door die foto’s met het idee “dat doe ik even”. Je snapt het al. Ik zit meteen uren met m’n neus achter de laptop door de archieven te spitten en op de Nas en heb geen tijd meer voor andere dingen. Even voor de digibeten onder ons. De Nas is een opslagruimte waar je overal ter wereld in kan. Je eigen Cloud zeg maar. Nu lijkt het net alsof ik overal verstand van heb, maar dat is niet zo hoor. Dit stukje begrijp ik ook pas sinds kort.
O ja, die foto’s. Zó leuk. Dan zie je die kinderen weer zo klein, met die dikke koppies toen ze nog peuters waren. Was Jason nog zo ontzettend blond en had Mike nog die verlegen blik in zijn ogen. Je-weet-wel, van “o ja, toen....toen deed hij zijn eerste stapje. En, hahaha, ja, aaahhh, had hij de waterpokken en zat hij helemaal onder de uitslag – maar wel nog snel een foto maken van zijn ellende. Zo leuk voor later. Wat was het toch een leuke tijd en wat fijn dat we al die momenten hebben vastgelegd. En gelukkig lieten ze zich eindeloos op de foto zetten…. Toen nog wel.
Dat is nu wel een dingetje. Ik heb kinderen, die zich tegenwoordig niet meer graag op de foto willen laten zetten. Terwijl ik dat juist graag doe: foto’s maken. Bakken commentaar heb ik al jarenlang over me heen gekregen. En nog steeds. “Ja maar dit” en “ja maar dat”. Zo erg, dat ik maar weinig foto’s van ze heb van de laatste jaren. Ja, van hun achterkant! Jason had het zelfs voor elkaar gekregen dat hij met de uitgehangen vlag i.v.m. zijn behaalde examen, met z’n rug op de foto stond. Of ze zijn met een gekke bek vastgelegd op de gevoelige plaat. Ze vergeten wel even dat hun eigen moeder net zo gevoelig is.
En nu heb ik dan van beiden een recente foto nodig. Uit het archief diep ik met veel geluk wel één foto van Mike op, doordat we samen een fotocursus mét toevallig een opdracht “maak een portretfoto” hadden. Soms moet je geluk hebben.
Jason is een ander verhaal. De foto’s die ik heb zijn niet voor publicatie geschikt. Mocht ik dat wel overwegen, dan kan ik hem net zo goed meteen het huis uitzetten.
Tja, ik moet dus even een foto maken. Tot m’n stomme verbazing gaat hij akkoord met mijn voorstel. Hij gaat er zelfs voor zitten. Na bijna een fotosessie is het alleen nog maar een kwestie van een keuze maken. Nog nooit ben ik in de afgelopen jaren zo makkelijk aan een recente foto van Jason gekomen. Waarom kon dat niet altijd zo gaan?
Ik heb mijn kwartet van foto’s en m’n opdracht is klaar. Nadat ik deze heb verstuurd, zet ik ze meteen veilig weg in een map. Goed bewaren, ik weet nooit wanneer ik er héél misschien toch nog een beetje bij ga zitten kwijlen.
