Of we zin hadden mee te gaan iets eten bij d’n Belg, vroegen onze kersverse vrienden Pieter en Marga? Met die vraag kan je altijd bij ons bourgondiërs terecht, maar dat moesten ze nog leren. Een snelle ja was dus gauw gemaakt.
Met “d’n Belg” bedoelden ze restaurant Le Casquillé in Gagnières, gelegen aan de D130, niet ver maar wel hoog in de bergen. En Pieter? Die reed. Als we na heel wat bochtige, smalle weggetjes die zaterdagavond aankomen, zien we dat er nog meer gasten van onze camping aan tafel geschoven zijn. Desondanks is het er niet druk. De andere vier tafels buiten op het terras om ons heen zijn vol, maar binnen oogt het leeg.
Zodra we onze plaatsen hebben ingenomen, komt onze Belgische gastvrouw na enige tijd met een menukaart in haar handen. Het is een iel, kleurloos vrouwtje met een schort, die ze waarschijnlijk al jaren draagt “Allee”, zegt ze zonder enige drama in haar stem. “D’n kaart hangt daar” en ze wijst op het raam alwaar het menu in de Franse taal hangt. “Maar,” vervolgt ze, “ik geef jullie wel bij hoge uitzondering de Ollandse kaart ondanks de Corona “, en ze legt de menukaart in het Nederlands neer en loopt weer weg. Ondanks de Corona? We kijken elkaar aan, waarna we er hard om moeten lachen. Nou, dat gaat nog wat worden vanavond. Gelukkig hebben wij het met z’n vieren wel erg gezellig.
Even later komt onze zelfde gastvrouw – er was er maar één – onze bestelling opnemen. Die was niet zo moeilijk, tenminste, dat vonden wij. Madammeke vond dat wel en moest hiervoor even teruglopen voor het opschrijfblokje: 1 fles rode wijn, 1 fles water en 1 cola zero……. Tja, wij weten ook niet wat er zo moeilijk aan was…….
Dan volgt het menu. Dat ging haar wel redelijk af, Wanneer alles door haar genoteerd was, zegt ze: “Ik ga even een inspectie doen. Ik heb feitelijk een entrecote met groentjes en zonder groentjes. Klopt dat van die groentjes? En ook daarjuist een entrecote natuur genoteerd. Is dieje van u? En eindelijk nadat de inspectie van madammeke helemaal was gecontroleerd kon alles in gang gezet worden in de keuken. Ja, zo krijg je je avond wel vol
Maar het werd nog leuker. Ons hoofdgerecht kwam. Ja, één bord. Alleen die van Ben. En nog één bord. Eén bord voor onze Nederlandse buren. Of was dat bord van Ben toch ook van onze Nederlandse buren? Het schoot in ieder geval lekker op. En net nadat op het moment dat Ben daarvan een frietje had gegeten werd zijn bord inderdaad naar onze buren doorgegeven. Ach en wee, twee bestellingen door elkaar gehaald. “Twee Ollanders naast elkaar gezet, dat was niet zo slim van mij” zei Madammeke hardop. Nee, het is ook zó druk….. nog vier tafels inmiddels….!
Het nagerecht. Of ze Irish Coffee hadden. “Och, dat moet ik even vragen aan de baas of dat mag.” Of dat mag. Nee, je hebt het of je hebt het niet. Maar weet je, ga het maar vragen. De avond heeft toch al lang zat geduurd.
Onze groentjes hebben we op. En uiteindelijk was ook de Irish Coffee heerlijk. En Pieter? Die heeft ons vieren na afloop weer via alle bochten veilig naar de camping teruggebracht. Het was een gezellige avond. En dat was de bedoeling!
