Goed voorbereid zijn we weer aangekomen op camperplaats “Vechtdal” in het Overijsselse Nieuwleusen. Morgen gaan we, mijn inmiddels bekende vriendin Marjo en ik-zei-de-gek, namelijk weer op pad voor deel 3 van onze route van het Pieterpad, Dan zullen we vanaf het punt Papenvoort – ten hoogte van Borger en Grolloo – worden afgezet door Ben.
Zoals ik al zei goed voorbereid, want zoals het spreekwoord zegt “goed voorbereid is het halve werk”.
Was het maar waar zeg, dan hadden we de helft van de bijna 500 kilometers er al opzitten. Of waren we steeds rond de lunch al “klaar” met onze dag-prestatie. Of had ik maar voor de helft last van die pijntjes in m’n spieren op die plaatsen waar ik het bestaan niet van wist. Of, of, of, maar er is in dit geval geen sprake van “of”. Nee, we zijn dan wel goed voorbereid, maar voor de rest moeten we het helemaal zelf doen. En dat doen we ook. We gaan er 100% voor. Allebei. In sommige opzichten verschillen Marjo en ik daar wel in. Daar waar de één iets mist, vult de ander het aan. Marjo is de makkelijke van ons twee. Gaat mee, doet mee, zet zich 100% in en ziet wel waar het schip strand. Heerlijk als je zo’n instelling hebt. Ik zet me ook wel 100% in en ga er vol voor, maar met één tegenstelling: bij mij moet alles wel perfect gaan. En dat is zó’n lastige eigenschap! Pffff, dat is iets om soms moe van te worden. Écht…… Ook voor mij.
Daar waar Marjo al lang en breed klaar staat, daar ben ik nog bezig om m’n rugzak in te pakken: Boekje, pleisters, regenjasjes (ook één voor Marjo, goeie vriendin hé?), koeken, fruit, vochtige doekjes……
Routebeschrijving? Boekje check, maar ook kopietjes check. En ga zo maar door, check.
Terwijl Marjo zo fris en fruitig bijna letterlijk aan de start staat, ben ik nog druk bezig m’n outfit te controleren of m’n tenen af te plakken en te poederen. Niets moet scheef zitten, want stel je voor dat iets dubbel zit, want een tweede keer blaren kan ik me écht niet meer veroorloven.
Ook aan ons natje en droogje wordt goed gedacht. Marjo is er al zo aan gewend na ruim 45 jaar – zo oud zijn we, ja – dat ze zelf al niets meer meeneemt. De catering van mij is bekend, dus voor iedere dag voldoende broodjes (Marjo géén boter), banaantje, krentenbolletje en een paar Liga- of gelijkende koeken. Het enige dat we beiden zelf moeten doen is lopen, lopen en nog eens kilometers lopen. De voorbereiding voor dit weekend is weer goed. Alles is weer binnen en ligt klaar.
En dan…… na ruim 15 jaar vertikt één van mijn veters het…… Het allerbelangrijkste wat ik nodig heb, krijgt het bijna voor elkaar om mijn weekend letterlijk kapot te maken. Nog net op tijd en vlak voor ons vertrek kan ik nog een paar nieuwe exemplaren aanschaffen bij de Outdoor-winkel . Mooie blauwe veters. Wat zal dat lekker wandelen.
