Het is rond 14.00 uur als we het bord bebouwde kom van ’s-Hertogenbosch passeren. We zijn weer thuis. Na 3338 km, 51 uur rijden en heel wat liters diesel verder, zijn we weer terug. Een beetje met weemoed kijk ik terug op een hele fijne vakantie samen met Ben. Maar ook kijk ik, hoe dichter ik bij huis ben, uit naar het weerzien van onze mannen. Zij misschien niet zo zeer naar ons, alhoewel ik wel denk, dat dát op het gebied van de was en de catering wél zo zal zijn.
We rijden de straat in en ik zie al meteen…… “nee, geen kinderen die uitzinnig van geluk ons staan op te wachten”. Met andere woorden, de auto staat gewoon op de oprit, dus we kunnen er met “Ons Motje” niet op. Ik dus maar eerst naar binnen om de autosleutel te halen om de geparkeerde auto weg te zetten. Ik doe de voordeur open en…… met flinke kracht moet ik de enorme stapel folders en kranten achter de voordeur eerst wegduwen. Hadden ze waarschijnlijk nog niet gezien……
“Hallo jongens, we zijn weer thuis!” roep ik naar boven. Bij de tweede poging hoor ik een zachte weder-“hallo” terugkomen en zie ik onze Mike verschijnen. Alsof we niet zijn weggeweest. Jason is er niet, die is werken. Ik verzet eerst de auto zodat Ben “Ons Motje” kan parkeren.
En dan is het even snel bijkletsen. Vakantie is heerlijk, maar het blijft gek dat je altijd weer blij bent om thuis te zijn. Heelhuids thuis te zijn. Ik werp een blik naar achteren, de tuin in. Mijn god, we hebben een jungle! Ik zie ineens struiken, die we nog nooit hebben gehad en uit het gras groeien sprieten die zo hoog zijn, waardoor je er met geen enkele mogelijkheid met een grasmaaier overheen kan komen. Gelukkig krijgen we volgende week kunstgras en hoeven we daar toch niets aan te doen. Ik maak een rondje door de tuin en zie dat ik wel voldoende appels heb om daar minstens één traditionele appeltaart van het jaar mee te maken. Eén vis heeft het leven gelaten en ligt op z’n rug en onze eens zo mooie hortensia die als blikvanger op de tafel stond heeft het helaas ook niet gered.
Ook binnen doen we een kleine “inspectie”. De papierbak is vergeten om buiten te zetten en puilt uit. Ben doet de klep open en…… tot de nok toe vol! We zien voornamelijk pizzadozen. Ach, de jongens staan nog, praten nog fatsoenlijk en zien er niet ondervoed uit. De lege statiegeldflessen zijn ook overtallig aanwezig. Na het opruimen daarvan tellen we een paar kratten vol. Als Ben even later wat kleine boodschappen heeft gedaan hoeft hij niet te betalen, maar krijgt hij dit keer geld terug.
De was hebben ze samen prima bijgehouden en er zijn netjes stapeltjes op kleur(!) gelegd.
De komende dagen is een kwestie van alles weer even resetten en dan is het weer zo bij het oude en lijkt het of we nooit zijn weggeweest. Wat we overhouden, zijn mooie herinneringen, foto’s en verhalen. “Ons Motje” heeft zich de afgelopen 3 weken zonder problemen er goed doorheen geslagen. Geen enkel hellinkje kostte hem moeite en geen enkele Franse weg gaf problemen.
Donderdag gaat hij naar de (Fiat-)garage voor een klein beurtje. En dan gaan we weer aftellen. Ja, jullie lezen het goed, aftellen. Over 9 nachtjes gaan we weer weg. Dan gaan we ons opmaken voor deel 2 van het Pieterpad. En dan hopelijk op een etappe zónder blaren.
Tot dan maar weer!!!!
